Skeptiku dhe jobesimtari thonë se mrekullitë nuk ekzistojnë. Kjo zbulon se çfarë ata besojnë mbi personin e Perëndisë, sovranitetin e Tij, si dhe këndvështrimin e tyre të pasaktë ndaj Shkrimit të Shentjë. Gjatë një mrekullie, Perëndia në Sovranitetin e Tij, përmbys apo shkon kundra atyre që ne i quajmë ligjet e natyrës për të shpalosur fuqinë e tij. Mrekullitë janë shenja të fuqishme. Tek Hebrenjve 2:3-4, Perëndia na jep arsyetimin e tij për mrekullitë: “Si do të shpëtojmë ne, në qoftë se e lëmë pas dore një shpëtim kaq të madh, i cili, si u shpall në fillim nëpërmjet Zotit, u vërtetua ndër ne nga ata që e dëgjuan, 4 ndërsa Perëndia bashkëdëshmonte për të me anë shenjash e mrekullish dhe me vepra të ndryshme të fuqishme dhe me të ndara dhuntish të Frymës së Shenjtë, sipas vullnetit të tij?”  Pra, mrekullitë janë në të vërtetë instrumente dëshmuese për të vërtetuar fjalën e Shpëtimit të folur nga Zoti dhe Apostujt e Tij. Nëse kjo është e vërtetë, atëherë ne jemi në gjendje të shohim brenda çdo mrekullie një mësim shpirtëror që shkon paralelisht me fjalën e folur.

Lexo Ungjillin sipas Mateut 8:1-4 (Marku 1:40-45; Luka 5:12-16). Kjo është mrekullia e shërimit të një lebrozi. Lebra në kohët biblike ishte një sëmundje e shëmtuar. Jo vetëm që lebrozin e përjashtonin nga shoqëria njerëzore, nga familja e shoqëria, por nga pikëpamja ceremoniale ai konsiderohej të ishte i papastër nga ligjet fetare. Që do të thotë se ai nuk mund të adhuronte më në Tempull apo në sinagogë. Lebra në kohët biblike ishte në të vërtetë dënimi me një vdekje të ngadaltë.  Në atë kohë nuk ekzistonte asnjë kurë për shërimin me përjashtim të shërimit që mund të të jepte nga lart vetë Perëndia. Rabinjtë e konsideronin shërimin e lebrës po aq të vështirë sa edhe ngjallja e të vdekurve.

Në këtë sëmundje, lëkura humbet ngjyrën e saj origjinale dhe bëhet e trashë dhe me luspa. Në Greqisht, fjala lebër përkthehet luspa. Ndërsa sëmundja përparon, pikat e trasha bëhen plagë të pista dhe ulçera të hapura për shkak të furnizimit të dobët me gjak. Ndërsa sëmundja përparon,  i sëmuri nuk i kontrollon dot më gishtat dhe më pas edhe gjymtyrët. Në atë kohë, ligji e kërkonte që lebrozët të thërrisnin me zë të lartë se po kalonin rrugës për t’i paralajmëruar të tjerët për gjendjen e tyre (Levetiku). Lebra ishte sëmundja më frikësuese nga të gjitha sëmundjet e tjera të asaj kohe, dhe në një kuptim frymor, lebra mjaft të saktë simbolizon dhe përshkruan gjendjen e të gjithë njerëzve në mëkat. Mëkati është lebra e shpirtit. Ajo na ndan nga marrëdhënia me Perëndinë.

  1. Cila është konteksti i kësaj mrekulli të madhe?
  2. Çfarë mësimi ka dëgjuar turma?
  3. Si iu përgjigj turma mësimit të Krishtit?

Mund të supozojmë se lebrozi kishte dëgjuar Predikimin e Jezusit në Mal. Ne mund të supozojmë se ai pati shumë guxim që u bashkua me turmën, sepse turma do ta vriste. Mund të supozojmë se lebrozi ishte në nevojë të madhe. Vini re tek Luka 5:12, se ky njeri na është përshkruar si i mbushur me lebër. Pra, mund të supozojmë se ai kishte qenë lebroz për shumë vite. Por kur dëgjoi mesazhin e Krishtit, ai e dinte se Ai ishte Mesia që duhet të vinte.

  1. Si iu afrua lebrozi Jezusit?

Kjo do të tregonte një frymë me një përulësi të madhe.

  1. Çfarë titulli i jepet Jezusit në vargun 2?
  2. A ka ndonjë dyshim në lidhje me aftësinë shëruese të Jezuit në mendjen e lebrozit?
  3. Cila është kërkesa e lebrozit?
  4. A është shërimi menjëhershëm i lebrozit, shenja e një mrekullie të vërtetë?
  5. Çfarë lloj rikthimi mundësohej për lebrozin e shëruar? Si do të ndryshonte tani jeta e tij?

Lebrozi adhuronte Jezusin sepse ai mësonte si një Profet që kishte autoritet. Si rrjedhim, lebrozi besonte se mund të shërohej nëse Jezusi do ta dëshironte që ta bënte të pastër.

Lebrozi iu afrua Krishtit me sëmundjen e tij fizike, ndërsa ne të gjithë ne duhet t’i afrohemi Krishtit me mëkatin tonë. Siç vëren Mateo Henri në komentarin e Tij, “Ky është ngushëllimi ynë kur ne e ia japim vete Krishtit si Mjeku Hyjnor, që nëse do, ai mund të na bëjë të pastër. Me një besim të guximshëm por edhe të përulur, ne duhet të shkojmë te Krishti dhe ti lutemi Atij për shërim.” Në mënyrë që të pastrohemi nga sëmundja e mëkatit tonë, ne duhet ti besojmë Jezusit dhe fuqisë së tij që është e aftë për të na bërë shpirtërisht të pastër dhe të pranueshëm nga Perëndia.

  1. Cila është përgjigja menjëhershme e Jezusi e ndaj kërkesës së lebrozit (v. 3)?
  2. Si e shëroi Jezusi atë?
  3. Sa shpejt iu largua sëmundja lebrozit?
  4. A është shërimi i menjëhershëm i lebrozit shenja që një mrekulli e vërtetë ka ndodhur?
  5. Çfarë na zbulon vargu 3 mbi gatishmërinë apo qëndrimin e Jezusit ndaj nesh?

A është Ai një Shpëtimtar i gatshëm? Nëse Ai është i gatshëm, i vullnetshëm dhe i aftë, atëherë pyetja e gardianit të Filipisë tek Veprat 16:30, “Çfarë duhet të bëj që të shpëtohem?” ka një përgjigje të mrekullueshme.

  1. Çfarë mendoni se ishte reagimi i leprozit për shërimin e marrë?
  2. Përse Jezusi në vargun 4 i tha njeriut të shëruar të mos i tregonte askujt?
  3. Ai nuk duhej që ti tregonte askujt deri sa diçka tjetër të kishte ndodhur. Çfarë duhej që ish-leprozi të bënte më parë? Shiko pasazhet paralele.
  4. Përse duhej që i shëruari të paraqitesh tek prifti? (Shiko Levetikun 14:2 dhe vargjet që vijojnë)
  5. Përse duhej që ky ekzaminim nga prifti të jetë një dëshmi për ta?
  6. Çfarë do të dëshmonte kjo dëshmi?
  7. A e pranonin priftërinjtë në këtë kohë personin, punën dhe mesazhin e Jezusit?

Ishte e rëndësishme që lebrozi të merrte një dëshminë nga prifti para se fjala të përhapej në tërë Jerusalemin se Jezusi ishte ai që e kishte shëruar. Nëse priftërinjtë i japin lebrozit raportin se ishte i shëruar, atëherë ata kishin certifikuar punën e Jezusit, dhe rrjedhimisht  edhe do të lavdëronin punën e Jezusit pa e ditur. Në pasazhin paralel tek Marku na zbulohet se lebrozi ishte kaq i gëzuar sa që filloi t’u tregonte të gjithëve ato që i kishin ndodhur në jetën e tij. Ne nuk mund ta justifikojmë mosbindjen e tij.

  1. Cili ishte rezultati i mosbindjes së tij dhe përhapja e nxituar e lajmit të mirë?

Seria jonë e studimeve është titulluar “Mrekullitë dhe Aplikimi apo Mesazhi i tyre Shpirtëror”. Sot kemi parë çështjen e lebrës fizike që e kuptuar shpirtërisht, është simboli i sëmundjes së mëkatit, mallkimi i çdo shpirti njerëzor. Ne kemi vërejtur se kurimi mund të vijë vetëm nga dora e Perëndisë nëpërmjet Birit të tij Jezu Krishtit. Sa e mrekullueshme është për ne që e njohim Krishtin si Shpëtimtar dhe Zot dhe e dimë fare mirë se sa i gatshëm dhe i aftë është Ai që të largojë mallkimin dhe sëmundjen e shpirtit tonë.

Nëse nuk e ke marrë ende pastrimin nga Zoti, atëherë shpirti yt është ende i sëmurë me lebrën shpirtërore. Por, nëse e sheh veten si një mëkatar, duke e ditur se nuk je pastruar kurrë, eja tek Zoti Jezus. Nga ana tjetër, nëse e ke përjetuar gëzimin e pastrimit të Tij, shpërndaje lajmin e mirë. Qoftë adhurimi i Tij gjithnjë në buzët tona. Siç thotë edhe Psalmisti, “I madh është Zoti dhe i denjë të përlëvdohet” (Psa. 48:1).